4 kråker kom ned så vi møttest
der på den grå vegen deira
den fangar alt
kva dag dei vil
saman jaga vi den ferske stunda, til ho byrja le frå skyene
saman
lærde vi leksene frå himmelen
gav døden mat og seng
SINDRE EKRHEIM, BERGENS TIDENDE:
Underfundige kråkedikt. Originalt og ujålete. Kjartan Hatløys nye diktsamling er vigd variasjonar over kråka, denne merkelege og lite velsedde fuglen. Sjølv om ein festar merkelappen naturlyrisk modernisme på dikta og ein ser inspirasjonen frå diktarar og filosofar, følgjer Hatløy sine heilt eigne spor og kombinerer eit visjonært og draumeaktig språk med eit spinkelt og jordvendt språk ... Språkleg er dikta snurrige, med uvanlege ordkombinasjonar og her og der ein oppbroten og omsnudd syntaks, utan at det verkar forsert eller jålete. Tvert imot. Det vitnar om ein audmjuk poet som lyttar til språket, til noko som er større enn individet
ARNE HUGO STØLAND, VG:
Kjartan Hatløy leverer et originalt poetisk forsvar for fuglen med det frynsete ryktet. Det er noe vist, noe storslagent og suverent over Hatløys kråker & en stilsikker og rikholdig diktsamling
TOM EGIL HVERVEN, KLASSEKAMPEN
Gode kråkedikt som blir bedre jo lenger man leser dem & Som det gjerne er med gode diktsamlinger, føler jeg meg fremmed og desorientert ved første møte. Men ved flere gangers lesing går oppmerksomheten i to retninger: Dette er kråkene slik jeg er vant til å se dem, i de store trærne langs elva i kveldingen, på tunet eller i antenna på taket; kråkefoten, som noen kaller den, en utstrakt hånd til ubegripelige himmelkrefter. Og dette er kråkene slik jeg aldri har sett dem før
