Føderådsskipnaden høyrde ættesamfunnet og naturalhushaldet til. Populært kan ein seie at skipnaden var vår eldste pensjonsordning. Ordninga med føderåd har eksistert i tusenvis av år og er kjend over heile landet i ei eller anna form, men under ulike nemningar - kår, vilkår, livaure, forlog, folga, hold, not, oppsete og andre.

Når dei gamle gav frå seg garden til dei unge, vart det gjort avtale om føderåd. Oei gamle skulle ha det dei trong for resten av levetida. Garden skulle fø sine til siste slutt. På l700-talet vart det vanleg med skrivne føderådskontraktar, der alle ytingane vart nøyaktig nedskrivne. I tillegg til husrom og naturalia skulle dei gamle gjerne ha «kjærlig opvartning og tilsyn» og til sist ein «kristsømmelig begravelse».

Om skipnaden kunne ha enkelte negative sider, var det dei positive sidene som dominerte, hevdar Einar Hovdhaugen. Føderådsskipnaden var den beste løysinga på alderdomsproblemet i det gamle bondesamfunnet.

Boka har plansjeark med illustrasjonar og eit kart over ulike nemningar.