Molloy går nesten dagleg på besøk til ML, ei nær venninne og ein gamal kjærleik. Opp gjennom åra har dei knytt eit band som byrjar rakna etter kvart som Alzheimer-sjukdomen skrid fram og endrar ML litt etter litt. Dag for dag ser ho ut til å kvitta seg med små bitar av seg sjølv. Av og til gløymer ho ord, andre gonger gløymer ho andlet og namn. Medan dette skjer, skriv Molloy ned det gradvise tapet av minne med hjartevarme, vantru og sorg. Ho skriv frå ein stad der ho ynskjer å behalda venen sin og den felles historia deira, ei historie som vert delvis verjelaus når den eineparten forsvinn, og ingen er der for å justera eller nekta forversjonane Molloy fortel om den felles fortida deira. Boka er difor ikkje berre ei skildring av sjukdomen, men også ein måte å driva ut tapet på, og å utfordra det. Denne vakre boka er ein kamp mot fråværet.